Na de breuk van de dam bij Cherson was ze druk bezig met het coördineren en opzetten van noodhulpacties. Binnen 24 uur waren de meeste internationale vrijwilligers in Oekraïne al in Cherson met volle auto's vol met hulpgoederen. We hadden een noodlijn opgezet voor mensen en dieren die van de daken van hun huizen moesten worden gehaald en er was een noodziekenhuis en opvangplaatsen opgezet. Ze kon ook mensen in Nederland vertellen wat er op dat moment nodig was en waar ze deze items konden afleveren. Het in kaart brengen van moeilijk bereikbare gebieden waar dringende hulp zoals water, voedsel en kleding nodig was. Over het algemeen willen Oekraïense mensen niet geëvacueerd worden uit hun huizen en land (dacha) dat vaak al generaties lang in de familie is geweest.

Debbie zegt: "Ik ben er trots op deel uit te maken van een team van duizenden internationale vrijwilligers die nu zeer goed gecoördineerd zijn dankzij de ongeveer 50 groepsapps waar we in zitten. Hierdoor kunnen we direct anticiperen wanneer er iets nodig is of er ergens een verandering in de situatie is, zoals na de breuk van de dam. De grote 'giro 555'-organisaties zijn ook afhankelijk van ons netwerk en nu opgebouwde expertise."

Debbie geeft nieuwe vrijwilligers informatie over de eenvoudigste dingen zoals geldzaken, telefoonkaarten, hoe ze douanepapieren moeten invullen voor hun hulpgoederen tot de protocollen voor het geval ze in de buurt van het front komen, of ze werkt samen met deze vrijwilligers om een geschikte werkplek voor hen in Oekraïne te vinden.
 

Vanuit "the Buurtzorg," een Nederlandse landelijke thuiszorgorganisatie, ontvangt ze veel hulpgoederen. Ze heeft een groepsapp opgezet met mensen en organisaties door heel Nederland die deze items ontvangen en naar Oekraïne brengen. Elke maand stuurt ze de Buurtzorg een nieuwe oproep met de lijst van mensen die in haar Buurtzorg groepsapp zitten. Deze lijst moet up-to-date worden gehouden omdat soms mensen stoppen of nieuwe mensen meedoen.

Debbie startte een boekproject. Ze kocht boeken in Oekraïne voor Oekraïense kinderen in Nederland zodat ze in hun eigen taal kunnen blijven lezen. Dit project werd te groot, dus moest ze het overdragen aan andere vrijwilligers. Uiteindelijk slaagden ze erin om Rabobank 6.000 boeken te doneren. Het is veel, maar net als met andere dingen blijft het helaas een druppel op de gloeiende plaat.

Zoals Debbie het zelf zegt:

"Je verlegt ook je grenzen, ik kan me nog goed herinneren dat ik de eerste keer te voet met een boodschappenkar naar Oekraïne liep met hulpgoederen. (We staken de grens meerdere keren per dag over met een paar honderd boodschappenkarren om de hulpgoederen sneller de grens over te krijgen) Of de eerste keer dat ik het luchtalarm hoorde afgaan in Lviv. Maar net zoals de Oekraïense mensen eraan moesten wennen, moesten vrijwilligers zoals ik dat ook"

Ik kwam erachter dat ik een heel goed geheugen heb, ik kan gemakkelijk mensen en dingen aan elkaar koppelen. Van bijna al mijn duizenden contacten weet ik wie, wie is, waar ze op dat moment zijn, wat ze doen en of ze betrouwbaar zijn. Het voordeel is dat ik nooit voor een organisatie heb gewerkt, wat betekende dat ik mijn netwerk zelf moest opbouwen en nu veel mensen en organisaties afhankelijk zijn van het netwerk dat ik heb opgebouwd. Geen enkele vraag is moeilijk voor mij om te beantwoorden, of je nu dringend een gedoneerde ambulance nodig hebt, op zoek bent naar vervoer voor een gewonde persoon naar een ziekenhuis in Europa, of een contact van een ambassade nodig hebt, ik kan het allemaal regelen.

Ik kwam er ook achter dat ik geen sociaal persoon ben, qua organisatie heb ik de zaken op orde, maar een etentje met iemand zonder een onderliggende reden zoals een overleg begin ik niet aan. Ik heb er geen tijd voor en ik wil ook geen achtergrondinformatie hebben over zowel de vrijwilligers als de Oekraïners over hun privélevens. Ten eerste ben ik daar niet naartoe gegaan omdat ik op zoek was naar vriendschappen. Ten tweede is het niet mogelijk om dit werk te doen en tegelijkertijd de achtergronden te kennen van alle Oekraïense mensen die op je pad komen, zelfs als het maar een fractie van hun verhaal is. De verhalen zijn te gruwelijk. Ik krijg al genoeg te lezen in de groepsapps en alle nieuwsinformatie die ik via mijn kanalen krijg. In Polen, waar ik begon met vrijwilligerswerk, was ik in het begin de enige vrouwelijke chauffeur in Polen en de omgeving, daarom kreeg ik alle ritten met zowel de vrouwen als kinderen die verkracht waren door de Russen. Ik moest ze binnen Polen brengen, maar ook naar Tsjechië en Slowakije naar veilige plekken, meestal in kloosters in de bergen. In deze tijden was het moeilijk dat ik de taal niet sprak, een hand op de schouder of het aanbieden van een zakdoek was alles wat ik kon doen, of wanneer de emoties te hoog opliepen kon ik altijd een Oekraïense tolk bellen."